Η κατεργασία με λειαντικό τζετ (AJM) είναι μια διαδικασία κατεργασίας που χρησιμοποιεί μικροσκοπικά λειαντικά σωματίδια που εκτοξεύονται με υψηλή ταχύτητα από τις οπές του ακροφυσίου για να δράσουν στην επιφάνεια του τεμαχίου εργασίας, αλέθοντας και αφαιρώντας υλικό μέσω της υψηλής ταχύτητας σύγκρουσης και διάτμησης των σωματιδίων.
Το λειαντικό τζετ εκτός από την επιφανειακή επεξεργασία για φινίρισμα επιφανειών, συμπεριλαμβανομένης της προεπεξεργασίας ή της μετεπεξεργασίας επίστρωσης, συγκόλλησης και επιμετάλλωσης, στην κατασκευή, τα μικρά σημεία κατεργασίας είναι πολύ κατάλληλα για κοπή πλακών, στίλβωση επιφάνειας χώρου, φρεζάρισμα, τόρνευση, διάτρηση και ύφανση επιφάνειας, υποδεικνύοντας ότι το λειαντικό τζετ μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως τροχός λείανσης, εργαλείο τόρνευσης, φρέζα, τρυπάνι και άλλα παραδοσιακά εργαλεία.
Και από τη φύση ή τη ρίζα του πίδακα, η τεχνολογία λειαντικών πίδακων διαιρείται σε (λειαντικά) πίδακες νερού, πίδακες πολτού, πίδακες λειαντικού αέρα και ούτω καθεξής. Σήμερα, θα μιλήσουμε πρώτα για την ανάπτυξη της τεχνολογίας λειαντικών πίδακων νερού.
Η δέσμη νερού με λειαντικό υλικό (WJ) αναπτύχθηκε με βάση την δέσμη καθαρού νερού. Η δέσμη νερού με λειαντικό υλικό (WJ) ξεκίνησε τη δεκαετία του 1930, με μια θεωρία να είναι η εξόρυξη άνθρακα και μια άλλη η κοπή ενός συγκεκριμένου υλικού. Στις αρχές, η πίεση που μπορεί να φτάσει η δέσμη νερού είναι εντός 10 MPa και μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο για την έκπλυση ραφών άνθρακα, την κοπή μαλακών υλικών όπως χαρτί και ύφασμα κ.λπ. Ωστόσο, μαζί με την ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, εμφανίστηκαν μια ποικιλία από συναρπαστικές νέες τάσεις στον τομέα της διεθνούς δέσμης νερού στα τέλη της δεκαετίας του 1970, αντιπροσωπευτική της οποίας είναι η δέσμη νερού με λειαντικό υλικό (AWJ) που προτάθηκε από τον Δρ. Mohamed Hashish το 1979.